การขยายตัวของสังคมเมืองนั้น มีความสำคัญยิ่ง ต่อการพัฒนาเศรษฐกิจ โดยเกิดจากการที่ประชากรย้ายจากชนบทเข้าสู่พื้นที่เมือง ซึ่งสอดคล้องกับการพัฒนาเศรษฐกิจที่เพิ่มมากยิ่งขึ้นและจำนวนชนชั้นกลางที่เพิ่มขึ้น

อ้างอิงจาก บลูมเบิร์กอัตราของการขยายตัวของสังคมเมืองสำหรับเขตเศรษฐกิจที่พัฒนาแล้ว เช่น ญี่ปุ่น และ สิงคโปร์ อยู่ที่ราว ร้อยละ 80 หรือสูงกว่า บางประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่น อินโดนีเซีย ไทย เวียดนาม และฟิลิปปินส์ มีระดับการขยายตัวของสังคมเมืองอยู่ที่ราวร้อยละ 50 ซึ่งหมายถึงยังมีพื้นที่ว่างสำหรับการเติบโตอยู่มากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเป็นแนวโน้มที่ผู้สังเกตการณ์จำนวนมากเชื่อว่าจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้

อย่างไรก็ตาม การขยายตัวของสังคมเมืองอย่างรวดเร็วก็แลกมาด้วยปัญหาด้านสิ่งแวดล้อม โดยภูมิภาคนี้กำลังเผชิญกับภัยคุกคามทางสิ่งแวดล้อมมากมาย เช่น คุณภาพอากาศที่แย่ลง ขาดการเข้าถึงแหล่งน้ำสะอาด และผลกระทบร้ายแรงจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ

นอกจากนี้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยังต้องต่อสู้กับความต้องการด้านพลังงานที่เพิ่มขึ้นอีกด้วย เมื่อเป็นผู้บริโภคพลังงานรายใหญ่ที่สุดเป็นลำดับสี่ของโลก การขยายตัวของสังคมเมืองอย่างรวดเร็วจะเพิ่มความตึงเครียดต่อการผลิตพลังงานมากยิ่งขึ้น โดยภูมิภาคนี้มีการปล่อยคาร์บอนมากถึงร้อยละ 70 ของโลก และมีแนวโน้มที่สัดส่วนนี้จะเพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับการบริโภคไฟฟ้าที่จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในปี พ.ศ. 2583 นอกจากนี้ ภูมิภาคนี้ยังมีการนำเชื้อเพลิงฟอสซิลมาใช้เพื่อตอบสนองต่อความต้องการด้านพลังงานและอาจเป็นสาเหตุของการปล่อยคาร์บอนที่สูงขึ้นในอนาคต เว้นแต่จะมีการเปลี่ยนไปใช้แหล่งพลังงานหมุนเวียน